“Mijn verhaal begint in juli 2012. Na een heerlijke zomervakantie hadden mijn man en ik besloten om voor ons eerste kindje te gaan. Een maand later was ik zwanger en in april 2013 zijn wij de gelukkige ouders geworden van onze zoon. Een jaar later hadden mijn man en ik besloten dat we wel heel graag voor een tweede kindje wilden gaan. Aangezien ik de vorige keer zo snel zwanger was, had ik er niet helemaal rekening mee gehouden dat het nu wat langer ging duren.
Begin november 2014 bleek ik zwanger te zijn, we waren helemaal blij en gelukkig. Net voor kerstmis kregen we nog de eerste echo, ik was toen 10,5 week zwanger. Op de echo was een vage verdikking van de nekplooi te zien. De verloskundige kon het nog niet goed zien omdat het nog net iets te vroeg was. Met de boodschap dat het helemaal niks hoefde te zijn, gingen we weer naar huis en een week later zouden we nog een keer een echo krijgen om te kijken of het nu wel of niet wat was. De week erna (het was 30 december) hadden we weer een afspraak voor een echo, ik was nu bijna twaalf weken en nu zou de verloskundige meer kunnen zien. Ze zette het echoapparaat op mijn buik en ze zag meteen dat het niet goed was. Op de echo zag je een duidelijk verdikte plooi, die liep vanaf de kruin tot aan de stuit van het kindje. Ik werd de dag erna meteen doorgestuurd naar de gynaecoloog, zo dat hij kon bekijken wat er aan de hand was. Om met 100% zekerheid vast te stellen wat het zou kunnen zijn, moest er een vruchtwaterpunctie gedaan worden. Dit kan pas met 16 weken zwangerschap, we moesten dus wachten. De gynaecoloog vertelde ons dat een kindje met een verdikte nekplooi meer kans heeft op een chromosomale afwijking. Met de gynaecoloog spraken we af dat we met 14 weken nog een keer een echo zouden doen, om te kijken of het kindje wel goed groeide, want dat deed het tot nu toe erg goed. Met 14 weken gingen mijn man en ik weer naar het ziekenhuis, in de twee tussen gelegen weken voelde ik me zo goed, dat ik al een beetje het vermoeden had, dat het niet goed ging met ons kindje. Er werd een echo gemaakt en het was voor mij meteen duidelijk dat ons kindje niet meer leefde. Ik kreeg van de gynaecoloog een doosje pillen mee die ik in moest brengen zodat het kindje geaborteerd zou worden.
Het was vreselijk om dat te moeten doen en tegelijkertijd ook dood eng omdat je niet weet wat je te wachten staat. Het kindje hebben we opgevangen en naar het ziekenhuis gebracht. In de weken die volgden hebben we onderzoek laten doen, welke chromosomale afwijking ons kindje had. Het bleek om een zeer ernstige afwijking te gaan en zoals de gynaecoloog het aan gaf, worden deze kindjes zelden levend geboren. Omdat het om de chromosomale afwijking trisomie 13 ging, kan het zijn dat het afkomstig is van één van de ouders. Mijn man en ik hadden daarom besloten om onderzoek te doen. De uitslag kwam weken later en hieruit bleek dat ik zelf een translocatie heb op mijn 13e en 14e chromosoom.
Niet echt een uitslag die we zelf verwacht hadden. We besloten om het te laten rusten, we kunnen er immers toch niks aan doen. As ik terug kijk na deze periode, kan ik zeggen dat je op het moment dat het gebeurd in een soort achtbaan zit en je, je niet 100% beseft wat er allemaal met je gebeurd. Als alles achter de rug is, besef je pas wat je allemaal hebt meegemaakt. Ik vond het vreselijk en heb me vaak afgevraagd waarom ik? Toch ben ik nooit bij de pakken neer gaan zitten, we hadden immers een gezonde zoon, dus ik was er van overtuigd dat het een keer goed moest komen. Alleen wanneer ? Daar had ik geen idee van. In de maanden die volgden, ging het zwanger worden ook niet zo makkelijk. Mijn gevoel zij al een hele tijd dat mijn lichaam niet toe was aan een zwangerschap omdat er ‘iets’ aan de hand was. Maar wat? Ik had werkelijk geen idee.
Toen ik nog bij mijn ouders in Nijmegen woonde, ging ik regelmatig naar Jeroen toe, ik dacht misschien kan hij me weer helpen. Ik heb vervolgens een afspraak gemaakt. Net voor deze afspraak raakte ik weer zwanger, maar deze zwangerschap ging al heel gauw weer mis. Ondertussen ben ik samen met mijn man drie keer bij Jeroen geweest voor optimalisering van onze vruchtbaarheid. We hebben beide supplementen gekregen waar we ons zelf ook beter bij voelen en het belangrijkste nu is, ik ben na drie miskramen te hebben gehad, zwanger! De echo’s zagen er goed uit en we zijn Jeroen heel erg dankbaar dat hij ons zo goed heeft kunnen helpen in maar vier maanden tijd!?”